Dlaczego warto rozmawiać z nastolatkiem?Nie jest łatwo namówić nastolatka do zwierzeń. Młody człowiek często ma poczucie, że dorośli go nie rozumieją i zdecydowanie swobodniej czuje się w grupie rówieśniczej, która staje się dla niego bardzo ważna. Nastoletnie dziecko zazwyczaj buntuje się przeciwko rodzicom, co jest normalnym etapem jego rozwoju i nie powinniśmy się tym szczególnie martwić. Niestety, dla wielu rodziców jest to trudna próba, w efekcie czego poddają się i przestają normalnie rozmawiać z kilka powodów, dla których warto jednak podjąć starania rozmowy: Rozmowa jest jednym z podstawowych czynników, dzięki którym dorosły buduje pozytywną relację z dorastającym dzieckiem. Dlatego tak ważne jest, aby pomimo wielu trudności, jej nie zaniedbywać. Spokojna dyskusja w bezpiecznej atmosferze to także sposób na okazanie wsparcia dziecku w trudnych chwilach, których na pewno nie brakuje w tym burzliwym okresie. Poprzez wspólny dialog, w którym ważne jest nie tyle samo mówienie, co uważne słuchanie, poznajemy drugiego człowieka, jakim jest nasze dorastające dziecko. Proces wzajemnego poznawania się nie ma punktu końcowego, ponieważ wszyscy ludzie, a szczególnie młodzi, zmieniają się wraz z wiekiem. To rozmowa jest drogą do porozumienia. Brak szczerej rozmowy i bezpiecznej atmosfery w domu, oddalenie się od siebie rodzica i dziecka oraz nieokazywanie wsparcia mogą skutkować niebezpiecznymi, nieodpowiedzialnymi zachowaniami ze strony nastolatka, kłopotami w szkole i w grupie rówieśniczej, a nawet przestępstwami czy też ucieczkami z domu, będącymi następstwem braku uwagi ze strony rodziców, niezaspokojeniem potrzeby ważności czy akceptacji. Pamiętajmy także, że rozmowa, choć powinna odbywać się codziennie, nie zawsze musi dotyczyć poważnych, trudnych spraw. Niech stanie się naturalnym elementem naszego rodzinnego życia, dzięki czemu dziecko będzie chciało rozmawiać zarówno o ulubionych zespołach muzycznych, koleżankach i kolegach z klasy, jak i o troskach, kłopotach, planach na przyszłość czy przemyśleniach na wiele różnych tematów. 13 kluczowych zasad, jak rozmawiać z nastolatkiem Słuchanie. Bez słuchania nie będzie dialogu. Dorośli przyzwyczajeni są do moralizowania, oceniania, komentowania i doradzania, jednak zazwyczaj dziecko tego nie potrzebuje. Wielu młodych ludzi reaguje na takie podejście bardzo nerwowo i woli wcale nie rozmawiać ze swoimi rodzicami, niż ponownie wysłuchiwać mentorskiego tonu. Chęć poznania swojego dziecka. Rozmawiajmy z nastolatkiem o tym, co go interesuje. Nie oceniajmy jego gustu, po prostu postarajmy się dowiedzieć, co lubi. Może tym sposobem uda się nawiązać nić porozumienia i następnym razem wspólnie obejrzeć ulubiony serial dziecka albo podyskutować o jego ukochanej książce. Poważne traktowanie. Czas dojrzewania to okres, w którym kształtują się opinie i zainteresowania nastolatka. Jeśli damy mu możliwość konstruktywnej rozmowy i wyrażania swoich myśli, dziecko będzie dorastało w poczuciu własnej wartości. Warto zatem traktować dziecko jak partnera do dyskusji – w ten sposób możemy zbudować z nim dojrzalszą relację. Nie bójmy się poprosić młodego człowieka o pomoc czy radę, oczywiście w sprawach adekwatnych do jego wieku. Udzielajmy odpowiedzi na jego pytania. A jeśli zdarzy nam się popełnić wobec niego błąd, przyznajmy się do niego i przeprośmy. Bardzo ważne jest też to, aby nie obarczać dziecka własnymi problemami i zbyt dużą odpowiedzialnością. Zadawanie pytań, ale nie przesłuchiwanie. Aby poznać dziecko i okazać mu swoje zainteresowanie warto zadawać pytania, jednak należy uważać, aby nie wpaść w pułapkę i nie zacząć go przesłuchiwać. Lepiej zapytać: „Jak ci minął dzień? Czego ciekawego dowiedziałeś się dzisiaj w szkole?” niż: „Co dostałeś z matematyki? Znowu dwóję?! A Janek co dostał? A czemu nie słuchałeś? A po co z nim rozmawiałeś? A o czym ty wtedy myślałeś, bo chyba nie o nauce?”. Ograniczenie krytykowania i oceniania. Nigdy nie oceniajmy swojego dziecka oraz jego kolegów. Można za to bezpiecznie wyrazić swoje zdanie. Inaczej brzmi: „Nie podoba mi się twoje zachowanie. Uważam, że mogłeś komuś sprawić przykrość” niż „Jesteś zły/niedobry/niegrzeczny!”. Docenianie. Warto doceniać starania dziecka oraz zauważać wysiłek, jaki wkłada w różnego rodzaju aktywności. Jeśli dostanie z klasówki trójkę, a widzieliśmy, że poświęciło dużo czasu na naukę, zamiast krytykować ocenę lepiej okazać dziecku zrozumienie i przypomnieć o wysiłku, jaki włożyło w opanowywanie materiału. Okazanie zrozumienia. Postarajmy się zrozumieć, co czuje dziecko i czego w danej chwili potrzebuje. Jeśli popełni jakiś błąd i przyjdzie z nim do nas, zamiast wymierzać karę czy prawić kazania lepiej powiedzmy mu, że cieszymy się, że otwarcie nam o tym opowiedziało i wspólnie postarajmy się znaleźć najlepsze wyjście z trudnej sytuacji. Okazanie zrozumienia pomoże nam budować zaufanie. Szacunek i zaufanie. Jeśli rodzic chce, aby nastolatek ufał mu i go szanował, musi sam okazać zaufanie i szacunek swojemu dziecku. Mogą one zostać łatwo zburzone, gdy młody człowiek spotyka się z zawstydzaniem, wzbudzaniem poczucia winy, ośmieszaniem, porównywaniem, bagatelizowaniem czy ciągłym krytykowaniem ze strony opiekunów, którzy swoim zachowaniem modelują późniejsze zachowania dziecka. Zwięzłe wypowiedzi. Jeśli dziecko poprosi nas o radę, postarajmy się udzielić jej krótko i konkretnie. Jeśli będziemy mówić zbyt długo, istnieje spora szansa, że nastolatek po prostu przestanie nas słuchać i stwierdzi, że przynudzamy. Brak nacisku. Nie wywierajmy na dziecku presji, starając się za wszelką cenę zmusić je do rozmowy. Być może w danym momencie młody człowiek nie chce z jakichś powodów rozmawiać. Warto dać dziecku czas i poczekać na moment, kiedy będzie gotowe do rozmowy. W takiej sytuacji zadaniem dorosłego jest upewnienie się, czy dziecko wie, że zawsze może do niego przyjść z każdym problemem oraz że zostanie cierpliwie wysłuchane w bezpiecznej, ciepłej atmosferze. Wspólne spędzanie czasu. Jedzenie razem posiłków, wspólne wycieczki rowerowe, spacery, wyprawy na basen, wieczorne układanie puzzli czy maraton planszówek to świetne okazje do rozmów. Nie przegapmy ich i nie próbujmy zastąpić patrzeniem w wiecznie włączony telewizor, telefon czy tablet. Argumentowanie zakazów. Jeśli rodzic zakazuje czegoś swojemu dziecku, dobrze, aby mu to uzasadnił. Powinno używać się takich argumentów, po jakie sięgnęłoby się w rozmowie z partnerem, a nie sformułowań typu „bo tak” czy „bo ja tak mówię”. Wytłumaczmy dziecku swoje stanowisko i postarajmy się zrozumieć, jeśli ono się z nim nie zgadza. Pozwólmy mu wyrazić naturalną w danej sytuacji złość, nie zmieniając swojej decyzji, którą uważamy za słuszną. Poznanie samego siebie. Rodzic może nie dogadywać się z nastolatkiem z wielu powodów. Przykładowo może zdarzyć się, że ojciec czy matka przenoszą na dziecko swoje własne, niespełnione ambicje. Jeśli dziecko nie daje rady im sprostać, w rodzicu może zakiełkować poczucie zawodu w stosunku do syna czy córki. Dobrze jest zadać sobie pytanie, dlaczego niektóre sytuacje czy cechy dziecka denerwują nas bardziej niż pozostałe? Na co reagujemy negatywnie? I dlaczego? Warto zrobić porządek ze swoimi emocjami, aby nauczyć się zaspokajać potrzeby dziecka, a nie tylko swoje własne. Nie zaszkodzi też przyjrzeć się swoim potrzebom i strategiom stosowanym na ich zaspokojenie. Dzięki temu będzie możliwe zbudowanie porozumienia w rodzinie. Jak rozmawiać z nastolatkiem na trudne tematy Rodzice najczęściej zastanawiają się: Jak rozmawiać z nastolatkiem, który nie chce się uczyć?Najprostszą odpowiedzią na pytanie, jak rozmawiać z nastolatkiem o nauce, jest przeprowadzenie dyskusji w oparciu o powyższe zasady. Można zrobić to przykładowo w następujący sposób: Zaaranżujmy sytuację, podczas której będziemy mogli spokojnie porozmawiać z nastolatkiem. Rodzic lub rodzicie powinni spokojnie, krótko i zwięźle wyjaśnić, na czym polegają obowiązki każdego z domowników – wszyscy dzielą się codziennymi czynnościami, takimi jak sprzątanie, zakupy, gotowanie, wyjścia z psem. Jeśli jakieś zachowanie, aktywność lub obszar wymaga zmiany, warto poprosić dziecko, aby przedstawiło plan naprawczy. Nie wymagajmy, aby zrobiło wszystko naraz. Poprośmy za to, aby zaproponowało konkretne terminy oraz zastanowiło się, ile mniej więcej potrzebuje czasu na wdrożenie zmian w życie. Możemy podpisać z nastolatkiem umowę, która będzie zawierała wszystkie postanowienia. Rodzice koniecznie powinni zapytać, czy i jak mogą mu pomóc, i zapewnić, że dziecko zawsze może liczyć na ich wsparcie. Regularnie i wspólnie sprawdzajmy realizację planu. Nie powinno się odbierać nastolatkowi wszystkich przywilejów, ponieważ w takiej sytuacji może mu już na niczym nie zależeć. Lepiej z góry ustalić, ile czasu dziennie przeznaczy na odpoczynek, ile na swoje hobby, a ile na naukę i odrabianie lekcji. Można wspólnie stworzyć harmonogram dnia. Warto celebrować sukcesy dziecka, świętować razem z nim efekty jego pracy. Jak rozmawiać z nastolatkiem o seksualności? Najlepiej szczerze, otwarcie i bez tworzenia tematów tabu. Jeśli dziecko zapyta nas o jakieś zagadnienie związane z seksem czy dojrzewaniem, odpowiedzmy mu na pytanie w sposób adekwatny do jego wieku. Możemy wesprzeć się książkami na ten temat skierowanymi do nastolatków i ich rodziców. Koniecznie wyjaśnijmy dziecku, że nikt nie może przekraczać granic jego nietykalności cielesnej, niezależnie od tego, czy jest to inne dziecko, czy dorosły. Jeśli widzimy, że nastolatek wstydzi się i nie chce o czymś rozmawiać, nie naciskajmy, dajmy mu czas. Możemy też podsunąć mu odpowiednią literaturę lub umówić na spotkanie z psychologiem czy pedagogiem, ponieważ na trudne tematy czasem łatwiej porozmawiać z kimś obcym. Jak rozmawiać z nastolatkiem w depresji? Przede wszystkim jeśli podejrzewamy depresję u dziecka, należy jak najszybciej udać się do specjalisty, który zdiagnozuje problem i rozpocznie odpowiednią terapię. Czasami może być potrzebne leczenie farmakologiczne, ale o tym może zdecydować tylko psychiatra. Należy bezwzględnie stosować się do zaleceń lekarza czy psychoterapeuty. Jak rozmawiać z dzieckiem chorym na depresję? Rodzic powinien powiedzieć dziecku, że widzi niepokojące objawy, i spytać, czy może mu w jakiś sposób pomóc. Jeśli nastolatek nie chce rozmawiać, nie należy naciskać, aby go nie zniechęcić. Gdy dziecko się otworzy, należy je uważnie, spokojnie wysłuchać, bez komentowania i udzielania rad. Rodzic nie powinien brać do siebie krzywdzących słów dziecka, takich jak „Nienawidzę cię!” czy „Już cię nie kocham!” Pod tymi słowami kryją się uczucia, a pod nimi niezaspokojone potrzeby dziecka, np. potrzeba akceptacji, zrozumienia, współpracy. Co mówić dziecku w depresji: „Jestem przy tobie”, „Jak mogę ci pomóc?”, „Jesteś dla mnie ważny/ważna”, „Widzę, że jest ci ciężko”. Czego nigdy nie mówić: „Nie przesadzaj, inni mają gorzej”, „Będzie dobrze, myśl pozytywnie”, „Weź się w garść!”, „To twoja wina, jesteś słaby/słaba, zawiodłeś/zawiodłaś mnie”. Jak rozmawiać z nastolatkiem? Tak, aby wzmacniać z nim więź i by chciał powierzać nam swoje radości, troski i kłopoty. Tak, aby rozmowa stała się sposobem na zrozumienie siebie wzajemnie, zbliżenie się i poznanie. Można to streścić w 4 prostych krokach: Obserwuj. Dostrzegaj i nazywaj w myślach uczucia dziecka. Zastanów się, jakie potrzeby dziecka mogą kryć się za jego uczuciami. Okaż empatię, daj przestrzeń i czas na wyrażenie siebie. Opracowała: Grażyna Zaborska-Szmajda Konsultacja specjalistyczna: Agnieszka Skoczylas, psycholog dziecięcyMoże Cię również zainteresować

MindHealth | Psychologia | Psychoterapia | Psychiatria (@mindhealthklinika) on Instagram: "Już dzisiaj zapraszamy na webinar pt. „Jak wytrzymać z nastolatkiem?

Żeby kogoś poznać, trzeba z nim rozmawiać, bo znać osobę to dużo więcej, niż tylko wiedzieć, jak wygląda. Niestety, często nawet w rodzinach nie mamy czasu na poznawanie człowieka, z którym mieszkamy. "Poznawanie" jest odpowiednim słowem, bo to jest proces, który nigdy nie może być skończony, gdyż wnętrze człowieka też nie jest skończone, zmienia się i rozwija z biegiem lat. Rodzicom powinno szczególnie zależeć na poznaniu własnych dzieci. Doświadczenie pokazuje, że nie jest łatwo zachęcić, zwłaszcza nastolatków, do tego, aby opowiadali o sobie. Często to rodzice nieświadomie zamykają swoje dzieci i siebie na dialog, a właśnie dialog jest najlepszą drogą do poznania drugiego człowieka. Pierwszą zasadą komunikacji z nastolatkiem jest cierpliwe słuchanie. Nic nie mówiąc, nie ponaglając, nie zajmując się w tym czasie niczym innym. To trudne, gdy różne rady i komentarze same cisną się nam na usta. Młodzi ludzie często nie chcą nic usłyszeć, chcą się tylko wypowiedzieć. Jeśli zobaczą, że są słuchani, to chętnie będą mówić. Pomocą do otwarcia dziecka na dialog jest podzielanie jego zainteresowań. Czasem trzeba posłuchać muzyki, której słucha dziecko, pooglądać z nim filmy, które ogląda, przeczytać te same książki… Wsłuchaj się potrzeby w dziecka, pozwól mu mieć własne zainteresowania i na tyle, na ile możesz, towarzysz mu w nich. Jeśli nie możesz towarzyszyć, to ich nie bagatelizuj i nie ośmieszaj. Nie wyśmiewaj gustu nastolatka, jego sympatii, sposobu załatwienia jakiejś sprawy itd. Można też pomóc własnemu dziecku "otworzyć się", samemu opowiadając o tym, co robimy, co nas cieszy w naszej pracy i życiu. To nie musi zadziałać od razu, ale opowiadając o swoim życiu, zachęcimy dziecko, aby się odwzajemniło. I jeśli już zacznie coś mówić, to… słuchajmy. W otwieraniu się na dialog sprzyja przestrzeganie reguł: nie "przesłuchuj", zadając za dużo pytań zawsze cierpliwie słuchaj odpowiedzi nie zwracaj się jak do malucha, ale traktuj jak partnera poproś czasem dziecko o pomoc czy radę unikaj "kazań", zwrotów typu: "Kiedy byłam w twoim wieku…" mów krótko i konkretnie nie porównuj: "Inni mają lepsze stopnie, a ty co?" lub: "Nic nie umiesz jak twoja matka" nie krytykuj, a przedstawiaj swoje oczekiwania nie bagatelizuj: "Nic się nie stało…" zabraniając czegoś, pamiętaj o argumentach, i nigdy nie mów: "Nie, bo nie, i już", "Zabraniam ci i koniec", "Dopóki mieszkasz w moim domu, masz robić, co ci każę"… nie manipuluj dzieckiem, mówiąc: "To ja się tak dla ciebie poświęcam, a ty co?" nie wydawaj rozkazów: "Masz tak zrobić, bo ja tak mówię…", ale poproś lub zaproponuj wybór nie zrzędź częściej chwal nastolatka, nawet za drobiazgi nie podnoś głosu, tylko pozwól synowi czy córce przedstawić swój punkt widzenia jeśli dziecko pyta o coś, zawsze wyjaśniaj mu swój punkt widzenia nie wydawaj wyroków: "Nigdy się tego nie nauczysz", "Stale się za ciebie wstydzę". Dialog to zdecydowanie więcej niż przedstawienie swoich poglądów. Jest on drogą do zrozumienia drugiego człowieka, zbliżenia się do niego i współdziałania z nim. Dialog jest drogą rodzica do dziecka. Tworzymy dla Ciebie Tu możesz nas wesprzeć.

Drodzy Rodzice, każdy z Was chce wychować swoje dziecko na świadomego i szczęśliwego człowieka. Nie jest to wyzwanie łatwe w dzisiejszych czasach. Co Okres dojrzewania to skomplikowany etap w życiu każdej osoby, w którym zachodzi wiele zmian w zachowaniu. Jednak wielu rodziców martwią przede wszystkim kłamstwa nastolatków. Przeczytaj dzisiejszy artykuł, aby dowiedzieć się więcej na ten ma wątpliwości, że kłamstwa nastolatków to jeden z problemów, który najbardziej niepokoi rodziców. Istnieje wiele powodów, które mogą sprawiać, że dana osoba kłamie. Jednak zazwyczaj rodzice boją się momentu, w którym będą musieli poradzić sobie z taką sytuacją. Wpływa na to przede wszystkim złożona natura młodej osoby przechodzącej przez okres nastolatków, a pierwsze pytaniaNa czym właściwie polega kłamanie? Czy jest to niemówienie prawdy? A może jej ukrywanie? Czy niemówienie prawdy powinno wiązać się z określoną niechęcią i złorzeczeniem, aby uznać je za kłamstwo? Co dzieje się, jeśli kłamią rodzice?Czy istnieją duże kłamstwa i białe kłamstwa? A może wszystkie kłamstwa mają taką samą wagę, nawet jeśli są nieznaczące i nieszkodliwe? To tylko kilka pytań, które zadajemy sobie, gdy znajdujemy się w sytuacji zwiększającej prawdopodobieństwo zetknięcia się z kłamstwa pojawiają się w zawoalowany. Innym razem nastolatek kłamie w sposób przebiegły, czekając na odpowiednią nastolatków a rola rodzicówW takim razie dlaczego rodzice nie są w stanie rozmawiać ze swoimi dziećmi na ten temat? Jak mogą powstrzymać je przed kłamaniem? Kłamstwo nie jest naturalnym zachowaniem. W rzeczywistości pojawiają się powoli, a każdy z nas uczy się ich z dzieciństwie niemowlęta często mylą rzeczywistość z fantazją i puszczają wodze fantazji. Można powiedzieć, że historie, które wymyślają, nie są do końca prawdziwe. Jednak ich motywacja w takim przypadku jest niewinna, a ten rodzaj zabawy zaniknie wraz z pojawiają się, gdy dziecko zaczyna rozumieć, że dzięki kłamstwom może coś nastolatków i ewentualne scenariuszeKłamstwo często pojawia się z powodu sztywnych reguł i zakazów narzuconych przez rodziców, dotyczących wychodzenia i udzielania pozwoleń. A być może jest związane jedynie z poczuciem winy wynikającym z trudności w takich dziedzinach jak oceny w szkole lub “przypadkowe” odnalezienie papierosów w plecaku Molina Martin (2010) zwraca uwagę na poniższy fakt:“Zachowanie nastolatków, podobnie jak zachowanie osób na każdym etapie rozwoju, zależy od czynników fizycznych, psychologiczny i społecznych.”Ośrodki edukacyjne przechodzą przez okres dopasowywania do nowych form interakcji, które pojawiają się w związkach uczniów ze ich badań opisuje zachowania pojawiające się w wieku dojrzewania, które bazują na symulowaniu i udawaniu. Stwierdza, że wynikają one z potrzeb dziecka związanych z jego przetrwaniem w nastoletnie dziecko kłamie: kiedy powinnaś zacząć się martwić?Kłamanie nie powinno Cię zbytnio niepokoić, jeśli tylko pojawia się od czasu do czasu. Upewnij się jedynie, że jesteś w stanie rozpoznać jego oznaki, aby takie zachowanie było wyjątkiem, a nie zasadą. Jeżeli stanie się nawykiem, musisz okres dojrzewania?Okres dojrzałości to etap, w którym każda osoba poszukuje swojej tożsamości. Poszukiwanie autonomii, niezależności, która odróżnia ich od ich rodziców. W wielu przypadkach pragnienia nastolatków są inne niż pragnienia ich rodziców. To doskonałe okoliczności do pojawienia się nastolatków mogą wskazywać, że młoda osoba nie odnalazła jeszcze swojej drogi w życiu, a oszukiwanie pozwala im odnaleźć chwilową że skróty, jakie zapewniają kłamstwa, wydają się często najprostszym sposobem na wyjście z niewygodnej sytuacji. Jednak są niezwykle efemeryczne, przez co mogą okazać się może Cię zainteresować ...

5. Popraw komunikację. Komunikacja z nastolatkiem bywa naprawdę trudna. Gwałtowne zmiany zachodzące w jego mózgu oraz burza hormonów sprawiają, że często czuje się nierozumiany i jest przekonany, że wszyscy (zwłaszcza dorośli) są nastawieni przeciwko niemu.

Ferie to czas wolny od nauki w szkołach i czekają nań w napięciu nie tylko młodsi ale też ci starsi uczniowie. Rodzice natomiast spędzający dzień w pracy często zamiast o tym co robią myślą o tym jak tam radzi sobie latorośl. Albo raczej, że sobie nie radzi. Niestety zaradności i odpowiedzialności trzeba uczyć od małego i kilka godzin wykładu na ten temat nie nadrobi lat pobłażania. Warsztaty Jest to jedna z najciekawszych opcji. Pozwala na rozwój wyobraźni, nauczy tworzenia i rozwinie kreatywność. Do wyboru mamy mnóstwo opcji od ruchowych jak taneczne po plastyczne. Jeśli nasza pociecha przejawia zainteresowanie fotografią to warsztaty fotoreportażu czy grafiki zostaną zaakceptowane. Dla dziewczyn fashion design rękodzieło czy o tematyce DIY będą też na pewno miały wzięcie. Jakkolwiek warto zdać się na wybór dziecka, może ono ma ochotę spróbować swoich sił w całkiem innej dziedzinie. Ważna wskazówka, nie narzucajmy nic na siłę, spotkamy się raczej na pewno z oporem. Ferie blisko ale nie za blisko Zagospodarować czas wolny można w bardzo różny sposób. Zimą mamy do wyboru wiele ciekawych sportów od saneczek po narty czy cieszący się właśnie wśród młodych osób dużym wzięciem snowboard. Odpowiednikiem snowboardu w sezonie letnim jest wakeboard. Jest to nowy sport, który dopiero kilka lat temu zawitał do Polski i zdobywa coraz większą popularność. Dla wyjaśnienia polega on na pływaniu na specjalnej desce po wodzie. Siłą napędową jest tu wyciąg albo łódź motorowa. Jest to idealna opcja dla młodych, żądnych wrażeń osób. Są też organizowane kolonie i obozy wakeboardowe. Dla odważnych egzotycznie Wyjazd poza granice kraju to na pewno spora dawka wrażeń. Aby jednak nie narazić się na odwieczne „nudzi mi się” warto rozejrzeć się za atrakcjami które naprawdę zainteresują młodą aktywną osobę. Nie każdy przecież wytrzyma pół dnia na plaży, a drugie pół na hamaku. Tutaj mamy do wyboru żagle naukę nurkowania czy inne miejscowe opcje. Wspomniany już wakeboard też będzie niczego sobie rozwiązaniem. Tym bardziej że po powrocie do kraju z powodzeniem można kontynuować naukę pływania. Obecnie Wakespot mamy praktycznie w okolicy każdego większego miasta. Jakakolwiek będzie nasza decyzja odnośnie wyjazdu osobno czy razem zawsze powinniśmy być elastyczni. Nic na siłę. Wyjazd każdorazowy wspólny czy osobno powinien być omawiany i za każdym razem dążmy do kompromisu. Najważniejsze to postawić na dobre relacje z dzieckiem przez cały rok. Wtedy wyjazd nawet na obóz czy z przyjaciółmi nie będzie nas martwił tak bardzo. Źródła: edukacja, ferie, młodzież, nauka, wakeboard, warsztaty

Jeśli masz w domu pyskatego nastolatka z pewnością tych kilka wskazówek ci się przyda. Nie wdawaj się w rozmowę, jeśli widzisz, że dziecko jest zdenerwowane i zaczyna się unosić. Przerwij dyskusję podkreślając, że wrócicie do tego jak się uspokoi. Zawsze bądź konsekwentna, a szybko zobaczysz efekty.

Nastolatki mogą kłamać z wielu powodów. Jeśli przyłapałeś na tym jedno ze swoich dzieci, dowiedz się, co możesz zrobić, aby zaradzić tej w serwisach społecznościowychNastolatki kłamią na co dzień. Kiedy dziecko zaczyna kłamać, jest to kamień milowy w jego rozwoju. To dlatego, że oznacza postęp w ich rozwoju poznawczym i ukształtowaniu ich teorii umysłu. Fakt, że potrafią kłamać, oznacza, że są w stanie pracować mentalnie z wyobrażoną rzeczywistością. To umiejętność, która wymaga zaawansowanych zdolności okresie dojrzewania kłamstwo może stać się problemem, gdy staje się częstą lub preferowaną strategią radzenia sobie. Ten wzór jest nie mniej częsty u nastolatków niż u dzieci lub dorosłych. W rzeczywistości jest odwrotnie, ponieważ nastolatki są bardziej skłonne do kłamstwa, zwłaszcza wobec swoich 2004 roku Arnett i inni przeprowadzili badanie w tym zakresie. Odkryli, że nastolatki kłamią często wobec swoich rodziców. Co więcej, wykorzystują kłamstwa jako sposób na potwierdzenie ich prawa do autonomii. Naukowcy odkryli również, że nastolatki opowiadały więcej kłamstw w porównaniu z próbką młodych 2013 roku Levine i inni przeprowadził kolejne badanie. Odkryli, że nastolatki kłamią częściej niż studenci lub dorośli. Średnio zgłaszali kłamstwa 4,10 w ciągu 24 godzin. To 75 procent więcej niż studenci i 150 procent więcej niż w jakie nastolatki kłamiąLudzie mogą kłamać na co najmniej dwa sposoby: Domyślnie. Ma to na celu nieudostępnianie informacji. Na zlecenie. Polega to na przedstawieniu innego opisu tego, co się naprawdę wydarzyło. Tego rodzaju kłamstwa dotyczą nie tylko faktów. Na przykład kłamca może udawać, że dana jedna opcja jest słuszna. Jednak w rzeczywistości wiedzą, że tak nie jest. Ludzie często stosują także inną strategię. Jest nią unikanie. Starają się nie spotykać pewnych ludzi, żeby nie musieli ich motywuje nastolatków do kłamstwa?Jednym z powodów, dla których nastolatki okłamują swoich rodziców, jest to, że starają się zapewnić sobie dominację i autonomię w podejmowaniu decyzji. Pamiętajmy, że okres dojrzewania to etap rozwoju, w którym autonomia jest niezwykle ważna. Jest to definiowane przez Eriksona (cytowane w Papalia, 2017) jako „spójna koncepcja jaźni, złożona z celów, wartości i przekonań, dzięki którym osoba ustanawia solidne zobowiązanie” (s. 357).Kłamstwa u nastolatków często pojawiają się z powodu nadmiernej kontroli rodzicielskiej. Arnett i inni (2004) stwierdzili w swoich badaniach, że im większą kontrolę sprawowali rodzice, tym większe prawdopodobieństwo, że nastolatki będą kłamać. Może to prowadzić do utrwalenia cyklu kontroli kłamstwa. Jest tak, ponieważ rodzice, zdając sobie sprawę, że ich dzieci je okłamują, mają tendencję do jeszcze większej również kłamią ze strachu lub wstydu, aby coś zdobyć, chronić kogoś lub nie stawić czoła konsekwencjom prawdy (Martins i Carvalho, 2019). Mogą to zrobić, aby ukryć emocje lub uczucia, którymi nie chcą dzielić się z rodzicami. Gdy w domu jest wiele problemów, nastolatki mają tendencję do unikania mówienia Kate Aubrey proponuje pięć przyczyn nastoletnich kłamstw: Aby uniknąć problemów. Aby nie zawieść rodziców. Z powodu presji społecznej. Na przykład, aby nie przegapić imprezy lub spotkania z przyjaciółmi. Z powodu złej komunikacji. Jeśli nastolatek czuje, że nie zostanie zrozumiany, wysłuchany lub szanowany, unika komunikacji. Aby mieć kontrolę. Jest to ważne dla rozwoju ich autonomii. Co zrobić z kłamiącymi nastolatkami?Chris Hudson jest specjalistą do spraw młodzieży i trenerem rodzicielskim. Proponuje osiem sposobów konfrontacji i redukowania nastoletnich kłamstw:1. Powiązane relacjePowiązany związek wymaga dobrej komunikacji. Oznacza bycie otwartym na słuchanie pewnych nastolatki kłamią, ponieważ wiedzą, że ich rodzice nie chcą słyszeć prawdy. Dlatego, aby dzielić się pewnymi zwierzeniami, potrzebny jest klimat Model uczciwościJednym z głównych sposobów uczenia się ludzi jest obserwacja, a nastolatki nie są wyjątkiem. Ucz ich na przykładzie. Bądź szczery. Wtedy zrozumieją, że jesteś wzorem uczciwości, a nie tylko osobą, która „głosi hasła”.W końcu, jak możesz powiedzieć swojemu nastolatkowi, żeby nie kłamał, jeśli sam konsekwentnie to robisz?3. NegocjacjeNaucz się negocjować granice z nastolatkiem. Kiedy nie wolno im czegoś robić lub ich wolność jest ograniczona, zwykle próbują ją odzyskać, działając w odwrotny sposób. Jednak dzięki negocjacjom nastolatek zmniejsza poczucie bycia kontrolowanym i zwiększa swoje poczucie autonomii, uczestnicząc w podejmowaniu Unikaj przesłuchań, stymuluj rozmowyJeśli Twoje dziecko Cię okłamało, postaraj się przeprowadzić z nim spokojną rozmowę. Nawet jeśli jesteś naprawdę zły, spróbuj się uspokoić, zanim z nimi porozmawiasz. Jeśli jesteś zły, będziesz mniej skłonny słuchać swojego dziecka i rozumieć powody, dla których kłamało. Pamiętaj, aby komunikować się asertywnie i jasno określić, czego chcesz ich nauczyć i jak to Nie oszukujPonieważ nastoletnie kłamstwa są niezwykle powszechne, jeśli odkryjesz prawdę, unikaj czekania na okazję, by złapać nastolatka na gorącym uczynku. Pamiętaj, ukrywanie prawdy to sposób na kłamstwo. Dlatego robiłbyś dokładnie to, czego nie chcesz, aby robiło Twoje Stosuj karę w sposób proporcjonalny i inteligentnySposób, w jaki zareagujesz na zachowanie nastolatka, w dużej mierze determinuje jego przyszłe zachowanie. Jeśli nałożysz nieproporcjonalną karę, po prostu zasiejesz w nich się pamiętać, czego chcesz uczyć dziecko i znajdź właściwe sposoby, aby to zrobić. Komunikuj się asertywnie i słuchaj, co Twoje dziecko ma do Nie stosuj etykiet Nie nazywaj swojego nastolatka kłamcą. Jeśli to zrobisz, mogą nadal zachowywać się w ten sam sposób, potwierdzając prawdziwość tej „etykiety”.Sposób, w jaki nazywasz i etykietujesz ludzi, kształtuje sposób, w jaki zachowujesz się wokół nich. Jeśli oznaczysz swoje dziecko jako kłamcę, jest bardziej prawdopodobne, że będzie się tak Zwróć uwagęUważaj na kłamstwa swojego dziecka i omów z nim jego motywacje. Pomoże Ci to trochę zrozumieć, w jaki sposób odnoszą się do pewnych sytuacji i co sprawia, że kłamią. Gdy zidentyfikujesz, dlaczego to robią, poproś dziecko, aby zastanowiło się nad nowymi sposobami radzenia sobie z sytuacjami i znaczeniem uczciwości. Nie skupiaj się tak bardzo na kłamstwie, ale na jego u nastolatków są niezwykle powszechne i mają wiele przyczyn. Aby sobie poradzić z nimi i z trudnościami na poziomie rodziny, jedną z głównych strategii jest zmiana relacji z młodą osobą. Musisz stworzyć przestrzeń do asertywnych dialogów, które pozwolą zrozumieć dynamikę i powody, dla których nastolatki może Cię zainteresować ... WvUE. 118 362 148 472 68 336 96 405 284

co zrobić z kłamiącym nastolatkiem