W odpowiedzi na Pańskie pytania pragnę wskazać, że zarówno Kodeks cywilny, jak i Kodeks postępowania cywilnego co do zasady nie przewidują możliwości żądania zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, poza zadośćuczynieniem związanym z uszkodzeniem ciała bądź wywołaniem rozstroju zdrowia (art. 445 Kodeksu cywilnego). Również we wskazanych przepisach nie występuje odszkodowanie za straty moralne w czystej postaci. Przepisy Kodeksu cywilnego przewidują jedynie odszkodowanie za naruszenie dóbr osobistych. Zgodnie z art. 23 i 24 Kodeksu cywilnego „ten, czyje dobro osobiste takie jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, czy też twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, zostanie zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych”. Przywołane przepisy nie dotyczą jednak sytuacji wprost przez Pana wskazanej. Poprzez utrudnienie kontaktów z dzieckiem ciężko zarzucić Pańskiej byłej partnerce naruszenie któregokolwiek ze wskazanych dóbr osobistych. Najbliższe wskazanej instytucji byłoby zarzucenie naruszenia dobra osobistego, jakim jest życie prywatne i rodzinne zdefiniowanego między innymi w Konwencji o ochronie praw człowieka oraz w art. 47 Konstytucji RP. Ze względu jednak na brak doktryny w tym przedmiocie oraz brak jednolitego orzecznictwa korzystny dla Pana wyrok w ewentualnym postępowaniu nie jest pewny. Instytucja, na którą Pan wskazuje, na moment obecny stanowi propozycję nowelizacji Kodeksu postępowania cywilnego, skierowaną przez Ministerstwo Sprawiedliwości do rozpatrzenia przez Rząd. Zgodnie z zapisami projektu ustawy o zmianie ustawy Kodeks postępowania cywilnego do wskazanego aktu ma zostać wprowadzony przepis, na mocy którego w razie uzasadnionej obawy naruszenia obowiązków wynikających z postanowienia o kontaktach przez osobę, pod której pieczą dziecko pozostaje, lub osobę uprawnioną do kontaktu z dzieckiem albo osobę, której tego kontaktu zakazano, sąd opiekuńczy może zagrozić nakazaniem zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej, osobie, pod której pieczą dziecko pozostaje – na rzecz osoby uprawnionej do kontaktu z dzieckiem. W sytuacji przez Pana przedstawionej, gdy osoba, pod której pieczą dziecko pozostaje (Pańska była partnerka), nie wykonuje albo niewłaściwie wykonuje obowiązki wynikające z orzeczenia lub z ugody zawartej przed sądem w przedmiocie kontaktów z dzieckiem (np. nie dopuszczając Pana do dziecka w terminach wyznaczonych), sąd opiekuńczy, uwzględniając sytuację majątkową tej osoby, za uprzednim ostrzeżeniem (zagrożeniem, że zostanie wydany nakaz zapłaty odszkodowania) i pod warunkiem, że po ostrzeżeniu osoba ta nadal nie będzie wypełniała swojego obowiązku, nakaże jej zapłatę na Pana rzecz należnej sumy pieniężnej, ustalając jej wysokość stosownie do liczby naruszeń. Taki nakaz będzie stanowił tytuł wykonawczy bez potrzeby nadawania mu klauzuli wykonalności. Jeżeli wydanie nakazu zapłaty „odszkodowania” nie poskutkuje, zgodnie z projektem zmiany ustawy sąd opiekuńczy może zlecić kuratorowi sądowemu przymusowe odbieranie dziecka w terminach kontaktów, przez określony czas. Zlecając przymusowe odbieranie dziecka, sąd będzie uprawniony do zmiany warunków kontaktu, określonych w orzeczeniu o warunkach opieki nad dzieckiem, w szczególności poprzez ustalenie innych terminów i czasu trwania kontaktu, połączenie czasu kilku kontaktów, ustalenie kontaktu w obecności kuratora sądowego czy też ustalenie dodatkowych kontaktów na miejsce tych, które się nie odbyły. Po wejściu wskazanych zmian w życie, aby zastosować instytucje wskazane powyżej, będzie musiał Pan złożyć do właściwego sądu wniosek o wszczęcie postępowania w tym trybie, wraz z odpisem wykonalnego orzeczenia albo ugody zawartej przed sądem lub przed mediatorem w przedmiocie kontaktów z dzieckiem. Obecnie niemożliwa jest ocena czasu potrzebnego do wejścia w życie wskazanych zmian. Zgodnie z informację wskazaną na stronie internetowej Ministerstwa Sprawiedliwości ( pismem z dnia 13 stycznia 2010 r. skierowano przedmiotowy projekt celem rozpatrzenia przez Radę Ministrów. Jeżeli jest Pan zainteresowany śledzeniem zmian ustawodawczych w tym przedmiocie, polecam stronę wskazaną powyżej oraz stronę na której to publikowany będzie na bieżąco tok prac nad wskazaną ustawą. Na marginesie pragnę podnieść, że w analogicznej sprawie do Trybunału w Strasburgu odwołał się polski obywatel. Odwołanie do Trybunału oparte było na argumentacji, że władze polskie przez 10 lat nie mogły wyegzekwować wyroku sądu i widzenia z małoletnią córką. W tym roku został wydany wyrok zasądzający od Państwa na rzecz powoda kwotę 5000 EUR tytułem odszkodowania. Co oczywiste, procedura ta nie przyniosłaby Panu oczekiwanego efektu w postaci zwiększenia częstotliwości spotkań z dzieckiem, jednakże mogłaby być warta rozważenia w ramach ewentualnego zadośćuczynienia krzywd od Państwa Polskiego, gdyby nadal utrudnione byłoby egzekwowanie Pańskich praw rodzicielskich. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online .